دریا و عباس

           عباس گفت ای آب حاشا کز تو نوشم                   آید صــــــدای نالــه‎ی اصغر به گوشم

          دریا صدا زد ساقی عطشـان که دیده؟!                  ای بـحر را هم داده آب از اشک دیده

         عباس گفت ای آب آتــش شو به کامم                  پیداست در تو عکس لــب‎های امامم

         دریـــــــا صدا زد تا کنــی یاریّ عتــــرت                 از من دهـــانی تَر کن ای دریای غیرت

          عباس گفت از تشنگان شرمنده هستم                آخر نـــگاه فاطـــمه باشد به دستــــم

          دریا صدا زد تو هــــمه هستِ حسینی                نیرو بگیر از من که خود دستِ حسینی

         عبـاس گفتا اوســــت مولا، من غلامم                 بـــی او بُــوَد آب روان آتــــش به کامم

         دریا صـــدا زد ای زده آتـــش به هستم                 من چون تو بر داغ لب تو تشنه هستم

            عباس گفتا تشنه‎تر از تـــو رباب اسـت           در سینه‎اش آتش به جای شیر ناب است

          دریا صـــدا زد گر نمی‎نوشـی ز من آب              آب از چه همره می‎بری با این تب و تاب

          عبــــاس گفتا وعده دادم بر ســـکینه             تــا آب آرم بهر گــــــل‎های مــــدینـــــه

         دریـا صـــدا زد ای همــه ایثار و ـعبرت                 زیبد که تـــا محشــر بگردم دور قبرت

 اللهم صل علی محمد وال محمد وعجل فرجهم

 التماس دعا